Merkwaardigheden na de dood van Harry de Winter

Dat Harry de Winter uit de tijd is gestapt, zal menigeen niet zijn ontgaan. Nog maar amper was zijn overlijdensbericht rond gegaan of er verschenen op de websites en aansluitend in enkele kranten necrologieën, opnieuw geplaatste interviews en saillante uitspraken van de tv-producer. Duidelijke zaak: Harry had onmiskenbaar een diep spoor nagelaten in het Hilversumse wereldje van radio en tv.

Daags na zijn overlijden zocht ik vergeefs in mijn voormalige krant Tubantia naar een verhaal over Harry. Niet één letter. Snel even de websites van andere kranten geraadpleegd. Maar ook daar was hij al ingehaald door verser nieuws. Zodra je iets over het leven van Harry wilde lezen, moest je de zoekmachine gebruiken. Niets is vergankelijker dan het leven. Merkwaardig.

Veel merkwaardiger is dat in die verhalen, voor zover ik heb kunnen achterhalen, nergens een nadruk is gelegd op de muzikale ‘roots’ van Harry. Okay, in het verhaal in de Volkskrant konden we lezen hoe de aankoop van de single I want to hold your hand van The Beatles een kantelmoment had betekend in het leven van Harry de Winter, die toen nog in Oss woonde.

Maar nergens heb ik kunnen lezen hoe Harry begin jaren zeventig begon als reizende deejay voor muziekkrant Oor. Zo nodigde ik hem destijds uit voor deelname aan een popfestival in het Volkspark in Enschede. Dat was het begin van een korte vriendschap die mij menig keer leidde naar zijn Amsterdamse pijpelaar waar duizenden grammofoonplaten keurig gerangschikt in kasten stonden. Muziek beheerste toen zijn leven. Het was de gouden draad die hem naar de regie van het concert van Tina Turner leidde waarmee hij zijn naam vestigde in de wereld ven beeld en geluid. 

Omdat hij in die beginjaren een nachtprogramma had gekregen bij de NCRV heb ik hem eens geïnterviewd in de kantine van de christelijke radio-omroep in Hilversum. Tijdens dat interview liet Harry zich een keer gaan met een krachtterm die ik enigszins omfloerst weergaf in mijn verhaal.  Korte tijd later liet Harry mij weten dat hij op het matje was geroepen bij de directie van de NCRV. Een goddeloze krachtterm in de kantine van die omroep? Dat leverde hem een gele kaart op. Nu moet ik aannemen dat daarmee de basis werd gelegd voor de breuk tussen hem en de NCRV die kort daarna volgde. Merkwaardig, zelfs voor die tijd waarin het speelde.

Vele jaren later las ik in het Financieele Dagblad, waarvoor ik toen als correspondent in Madrid werkte, een interview met hem. Goh, dacht ik, ’t zou leuk zijn om hem nog eens te spreken. Via zijn secretaresse spraken we af in een restaurant op het Rembrandtplein in Amsterdam. We dronken een paar tonicjes en ik overhandigde hem een cassettebandje met het door mij zorgvuldig bewaarde interview dat hij jaren daarvoor had gemaakt met Emmylou Harris die dankzij mijn bemiddeling toen ook een concert had gegeven in de schouwburg in Enschede. Enigszins meewarig keek hij me aan. ‘Ik ben zo rijk dat ik niet meer weet wat ik met mijn geld moet doen’, zei hij met een diepe zucht terwijl hij het door mij al grijs gedraaide cassettebandje opborg in zijn legertas. Veel tijd had hij niet. Toen hij wegsjokte, mocht ik de consumpties betalen. Ook merkwaardig.