Laat ik het eens hebben over Baltasar Gracián. Die naam hoorde je tot voor kort nooit in het Hof van Twente, zelfs niet in beschaafde kringen. Totdat uitgever/schrijver Paul Abels het woord nam tijdens de recente zitting van Politiek in De Pol met Sigrid Kaag. En dat leidde tot enige ophef. Zelfs van vrienden in Madrid kreeg ik de vraag wat er in allemaal aan de hand was in Diepenheim.
Maar eerst introduceerde Abels in zijn immer amusante column het gedachtegoed van Baltasar Gracián, een Spaanse jezuïet die zich in de zeventiende eeuw onsterfelijk heeft weten te maken met de publicatie van zijn Handorakel en kunst van de voorzichtigheid. Noem het maar een machiavellistisch handvest ter bestrijding van intimidatie en polarisatie. Een soort A. Vogelboek voor wappies.
In totaal heeft Gracián 300 aanbevelingen op papier gezet. Zo staat in raadgeving 284 een welgemeend advies voor fakkeldragers: ‘Dring u niet op, dan wordt u niet afgewezen. Ga nooit als men u niet heeft geroepen of gestuurd’.
In nummer 168 roept hij de lezer op om vooral geen monster te worden van dwaasheid. ‘Daartoe behoren’, aldus Gracián, ‘ijdeltuiten, kwasten, stijfkoppen, najagers van grillen, berijders van stokpaardjes, zonderlingen, hansworsten, clowns en aanbidders van nieuwigheden’. Caroline van der Plas voegde daar de ‘nitwits’ aan toe. Daarmee bedoelde zij uiteraard de toortskruiers. Gracián heeft het verder over ’verkondigers van paradoxen, fanatici en andere vertegenwoordigers van buitensporigheden’. Zij allen, zo stelt hij, ‘zijn monsters van onbetamelijkheid’.
Inmiddels kennen we de boeren van de tractoren A-formule die zich soms manifesteren onder de geuzennaam Strijders Twente. De Tubanten van het platteland zullen we maar zeggen. Maar als hij anno nu zou hebben geleefd, zou Gracián aan zijn uitverkoren groep van onbetamelijke lieden ook de flambouwdwepers en feeksdeskundologen hebben toegevoegd als ze een erehaag vormen in de politiek?
Wat vindt u?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten