Leeftijd en achterstallig onderhoud zijn er debet aan geweest dat er voor Sjoerd na 26 jaar een einde is gekomen aan zijn chateau-tijdperk. Het huis is verkocht. Einde verhaal in het achterland van Gustave Flaubert.
Een deel van de kunstverzameling
De laatste dagen gingen voorbij als schilderijen van Casper Friedrich. Grimmige wolkenpartijen. Schitterende vergezichten. Terwijl buiten de reeën langs renden, de nachtegaal zijn hoogste lied zong, de meesjes hun nesten bouwden, de eerste zwaluwen al weer langs scheerden, de vos zijn hol zocht, de hazen nieuwsgierig hun kop boven het maaiveld staken, de vleermuizen in de kelders rondfladderden en de regen door het dak op zoek was naar nieuwe lekken, hielpen we binnen met opruimen. En dat was na 26 jaar in 32 kamers veel. Heel veel.
Om te beginnen de kunst. Achtergebleven groeisculpturen van Sjoerd, een paar Armando’s, blauw geschilderde koffiepotten van Klaas Gubbels, jeugdwerken van Sjoerd, een aquarel van Lotje, bossen takken, twijgjes en latten (basismateriaal voor nieuwe groeiprocessen), dozen en planken vol beitels, boren, moeren en tangen, zagen, tuingereedschap, een paar duizend boeken, zeker tachtig flessen gebottelde wijn van meerdere jaargangen, tientallen schedels, nog meer schelpen, opgezette vogels, de kop van een wild zwijn, brandhout, meubels, bedden en alles wat verder nodig is om een chateau met 32 kamers leefbaar te maken.
 |
| De fietsen in de kelder |
Wat achter blijft, zijn tientallen fietsen die sinds de Tweede Wereldoorlog staan te verroesten in de kelder, de metalen luiken die ooit voor de ramen piepten, honderden elpees, een tv-scherm, een keukenuitrusting waarop een beginnend B&B jaloers zou kunnen zijn, etcetera. En uiteraard de onvervangbare herinneringen. Want de nostalgie droop soms van de muren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten